Venus

Geplaatst op donderdag 07 februari 2008 @ 23:33 , 735 keer bekeken

Af en toe neemt de somberheid besmettelijke vormen aan. Vooral in de fotografie. Er is veel leed op de wereld, dat klopt. Maar of dat een reden is om de treurnis steeds heftiger te etaleren? Was kunst er niet voor de schoonheid en de troost? Het zal ons Protestantse verleden wel zijn. De aarde als tranendal. Hel en verdoemenis. Het zit er diep in, ook bij degenen die niet meer in de God onzer Vaderen geloven.

Wat een opluchting om naar het werk van Ruud van Empel te kijken. Schoonheid. Perfectie. En dat geheel zonder ironie. Zonder er een knipoog bij cadeau te doen. Hij heeft in veel van zijn fotowerk het paradijs op aarde gecreëerd.

Venus is één van zijn onderwerpen. Een thema dat moeiteloos vele eeuwen kunstgeschiedenis overspant. Uit honderden (zelfgemaakte) foto's monteert hij gedetailleerde beelden van zwarte naakten, die omringd zijn door weelderig struikgewas. Elk bloemetje en elk blaadje zit precies op de goede plek. Ik denk aan het struikgewas op de schilderijen van le Douanier Rousseau, aan de sensuele vrouwen op de doeken van Rossetti, aan Gauguin, die zich steeds verder van huis waagde om het exotische te betrappen. Maar Ruud van Empel zelf voelt zich voornamelijk door de naakten van Lucas Cranach geïnspireerd. Licht gekleurde vrouwen tegen donkere achtergronden. Hij heeft daar donkere vrouwen tegen lichte achtergronden van gemaakt. En om het exotische te betrappen hoeft hij niet, zoals Gauguin, naar Tahiti. Zijn hele wereld zit in de vorm van zo'n 100.000 opnames in de database van zijn computer.

Bron: Rommert Boonstra