Venus

Geplaatst op maandag 04 juni 2001 @ 01:02 , 4181 keer bekeken

Nadat de god Uranus met Gaea had geslapen, baarde zij de eerste menselijke wezens. Eén van de zonen, Saturnus, castreerde zijn vader en gooide zijn testikels in zee. Het zaad bevruchtte de zee en de ideale klassieke schoonheid kwam er uit voort.

Sandro Botticelli (1444-1510) legt het moment vast waarop Venus aan land komt. De mythische godin van de liefde komt zo de realiteit binnen. Het was de eerste keer sinds de Oudheid dat er nog zo'n monumentaal vrouwelijk naakt was geschilderd.
Botticelli maakte het werk in opdracht van zijn mecenas, Lorenzo di Medici. Die was vooral geïnteresseerd in Botticelli's kennis van de Oudheid. In de Renaissance probeerde de mens immers de waarheid te zoeken in die Oudheid en bootst haar na. Deze Venus staat voor de mens die daaruit herboren wordt. Het werk kan ook gezien worden als een aanklacht tegen de lichaamsloze kunst van de gotiek.

Botticelli, bekend om zijn scherpe contouren, geeft ook veel verwijzingen. De bladnerven en de boomschors zijn versierd met goud om de schittering van de godin en het precieuze van de liefde te benadrukken. In de wolk van rozen zien we de mannelijke Zephyr, de westenwind van de de lente. In zijn armen houdt hij Chloris, de godin van de bloemen. Aan de andere kant een nimf, één van de vier uren die de seizoenen voorstellen. Ze draagt een ceintuur van rozen en een guirlande van mirte, symbool van de eeuwige liefde. De afwezige blik in de ogen van Venus onderstreept het ongrijpbare van de liefde. Maar helaas is liefde ook hier blind. De hals van de ideale schoonheid is bijvoorbeeld te lang en de manier waarop de linkerarm aan haar schouder hangt, is niet echt anatomisch correct.